Fizyka to dzisiaj dziedzina bodaj najbardziej ekscytująca spośród tych, które mówią nam o wszechświecie i konkretnych jego obiektach. W wielu aspektach, zwłaszcza fizyki kwantowej, większość teorii ma charakter czysto probabilistyczny, niemniej nie brakuje przesłanek logicznych, matematycznych, a także coraz częściej także eksperymentalnych, by za fizyką kwantową się nie wstawić. Co istotne, wiele rzeczy, które dzisiaj wiemy na temat kosmosu, gwiazd czy planet ponad wszelką wątpliwość, kiedyś były tylko wywodzone z pewnych przesłanek i to wywodzone słusznie. Wystarczy odwołać się do najbardziej znanego nam przypadku Mikołaja Kopernika, który z odpowiedniego odczytywania ruchu obiektów na niebie wywnioskował, że to niemożliwe, aby wszystkie inne obiekty kręciły się dookoła Ziemi, łącznie ze Słońcem. Z jego wyliczeń i logiki jasno wynikało, że to Ziemia musi z resztą obiektów obiegać Słońce.
Dzięki obliczeniom i wiedzy stricte fizycznej znamy inne istotne aspekty, takie jak odchylenie Ziemi od eliptycznej orbity, po której przemierza przestrzeń kosmiczną. Doskonale poznany i odwzorowany w licznych modelach naukowych jest także ruch rotacyjny Ziemi wokół własnej osi – pozostające nie bez wpływu tak na pory roku i dnia, przypływy i odpływy czy nawet długość doby i ilość dni w kalendarzu. Zagadnienia współczesnej fizyki wykraczają jednak daleko poza modelowanie zmian klimatycznych czy analizowanie sygnałów z radarów nakierowanych na przestrzeń na chilijskim stepie w centrum ATMA. Patrząc na lokalizację, niesamowicie przejrzyste niebo i doskonałe parametry techniczne radioteleskopów tworzących system ATMA, można dostrzec, jak daleko posunęły się ludzkie możliwości w zakresie inżynierii. I to właśnie pojawiające się wciąż nowe narzędzia do pracy, jeszcze sprawniejsze i bardziej wydajne materiały – wszystko to sprawia, że dokonywanie kolejnych przełomów naukowych jest nie tylko możliwe, ale czasami łatwiejsze niż kiedykolwiek przedtem.
Obok teorii strunowej, do jednej z ważniejszych teorii ostatnich dekad zaliczyć trzeba kwestię tzw. bozonu Higgsa. To kolejna cząstka elementarna, której obecność została przez Higgsa i jego dwóch naukowych partnerów wywiedziona wcześniej z odpowiednich sprawdzalnych danych. Założyli oni istnienie takiej cząsteczki, która pozbawiona będzie spinu i przy swojej skrajnie małej masie, będzie jedynie odpowiedzialna za wytwarzanie swoistego pola reakcji pomiędzy pozostały cząstkami. Dopiero przeprowadzenie niemożliwie trudnego i skomplikowanego badania w Wielkim Zderzaczu Hadronów – umożliwiło pozytywne zweryfikowanie istnienia tej cząsteczki. Osoby odpowiedzialne za pracę nad tym badaniem otrzymały w roku 2013 Nagrodę Nobla za swoje odkrycia. Warto jednak podkreślić, że zespół badaczy bardziej nadzorował prawidłowe zweryfikowanie owoców czyjejś pracy, a dodatkowo bez tak spektakularnego urządzenia jak Wielki Zderzacz Hadronów, przeprowadzenie tego eksperymentu nie byłoby możliwe. Sukces można by więc podzielić połowicznie między inżynierów odpowiedzialnych za zbudowanie tej kolosalnej konstrukcji oraz naukowców i badaczy, którzy czuwali nad jej odpowiednim funkcjonowaniem i parametryzacją w trakcie prowadzonych badań.
