Wenus jest drugą planetą Układu Słonecznego. Nazwa planety pochodzi od imienia rzymskiej bogini roślin, warzyw i wiosny. Słowo „wenus” pochodzi z języka łacińskiego, w tłumaczeniu na język polski znaczy „piękno” i „miłość”.
Rozmiary i budowa planety
Trzecim najjaśniejszym ciałem na nieboskłonie jest planeta Wenus. Wspaniały blask bijący od planety jest zasługą jej grubej powłoce atmosfery, która bardzo silnie odbija promienie Słońca. Z Ziemi Wenus widoczna jest najczęściej wieczorem lub rankiem. Z tego powodu nazywana jest Gwiazdą Poranną lub Gwiazdą Wieczorną. Jej masa i rozmiary są zbliżone do masy i rozmiarów Ziemi. Obiegnięcie Słońca zajmuje jej 225 dni. Wenus otoczona jest przez bardzo gęstą atmosferę. W dziewięćdziesięciu siedmiu procentach atmosfera ta składa się z dwutlenku węgla, w dwóch procentach z azotu. Pozostały procent to tlenek węgla, dwutlenek siarki, tlen oraz śladowe ilości pary wodnej. Wenus jest najcieplejszą planetą Układu Słonecznego. Jej powierzchnia jest cieplejsza nawet od powierzchni Merkurego, który leży w najmniejszej odległości od Słońca. Temperatura ta osiąga nawet czterysta osiemdziesiąt stopni Celsjusza. Planeta ma przypuszczalnie budowę warstwową składającą się z zewnętrznej skorupy, płaszcza i jądra. Jądro Wenus zbudowane jest głównie z niklu i z żelaza.
Ukształtowanie powierzchni
Większość powierzchni Wenus jest pokryta rozległymi, płaskimi równinami. Na półkuli północnej znajduje się olbrzymia wyżyna nazwana Wyżyną Isztar. Jej wielkość można porównać z wielkością Stanów Zjednoczonych. Wyżyna otoczona jest przez potężne łańcuchy górskie, ich szczyty wznoszą się znacznie wyżej niż szczyt Mount Everestu. Poza Wyżyną Isztar na powierzchni Wenus znajdują się jeszcze dwie potężne wyżyny: Beta Regio i Afrodite Terra. W powierzchni Wenus udało się dostrzec także potężne kratery uderzeniowe. Większość z nich jest płytka. Największy krater ma średnicę trzystu dwudziestu kilometrów. Kratery te są bardzo zbliżone do tych, które znajdują się na Księżycu. Planeta jest w dalszym ciągu aktywna tektonicznie. Nie są to jednak ruchy silne, raczej dość słabe.
Badania nad planetą
Badanie Wenus jest utrudnione ze względu na otaczającą ją bardzo szczelnie powłokę gazową. Powłoka ta jest złożona głównie z kwasu siarkowego. Mapy planety udało się sporządzić dopiero dzięki użyciu radarów. Na Wenus od 1970 roku lądowały sondy kosmiczne, dzięki nim udało się uzyskać sporo informacji na jej temat. Planeta była badana między innymi przez radziecką sondę Wenera. Swoje sondy wysyłali na Wenus także Amerykanie. Badaniem Wenus zajmowały się próbniki kosmiczne noszące nazwy Wega, Pioneer, Wenus i Magellan. Wszystkie sondy i próbniki, które wysyłane były na Wenus wysyłały na Ziemię mnóstwo zdjęć. Dzięki nim wiemy, że nad planetą niebo ma kolor pomarańczowy. Dzięki sondom udało się sporządzić mapy planety, uzyskać wiedzę na temat jej pola grawitacyjnego, poznać skład jej atmosfery i uzyskać informacje o ukształtowaniu jej powierzchni. Jak widać o Wenus wiemy całkiem sporo.